راهنمای انتخاب و سایزینگ

سایزینگ در یک سامانهٔ UPS، فراتر از جمع جبری چند نام‌گذاری است؛ تصمیمی استراتژیک که به پایداری سرویس، سلامت رشتهٔ DC و سهولت نگهداشت گره می‌خورد. نقطهٔ شروع، تعریف دقیق «Runtime هدف» برای سناریوهای مختلف است: آیا هدف عبور از افت لحظه‌ای شبکه است یا تأمین چند دقیقه پایداری تا راه‌اندازی منبع ثانویه؟ با تعیین این شاخص، بلافاصله باید «ماهیت بار» بررسی شود. در بیشتر کاربردها، UPS با بارهای Constant-Power مواجه است؛ یعنی جریان DC در طول دشارژ تغییر می‌کند و همین موضوع محاسبات را از مدل‌های سادهٔ جریان ثابت جدا می‌سازد.
گام بعد، دی‌ریتینگ دمایی است. ظرفیت نامی ماژول‌های انرژی در دماهای بالا کاهش می‌یابد و این اثر، اگر در مدل لحاظ نشود، Runtime واقعی از برنامه عقب می‌ماند. توصیه می‌شود برای هر پروژه سه سناریوی «بهترین/میانی/بدترین» بر اساس دمای محیط تعریف و در خروجی نهایی گزارش شود. انتخاب سطح ولتاژ ۱۲/۲۴/۴۸ ولت نیز باید تابع محدودیت‌های UPS، افت ولتاژ مجاز در مسیر DC و الزامات عایقی باشد. ولتاژ بالاتر، جریان کمتر و افت کمتر می‌دهد، اما به دقت در انتخاب تجهیزات حفاظتی و کیفیت اتصالات نیاز دارد.
در بخش چینش، سری برای رسیدن به ولتاژ نامی و موازی برای افزایش Runtime به‌کار می‌رود. اما موازی‌سازی تنها زمانی مؤثر است که مقاومت مسیرها یکسان، طول کابل‌ها برابر و گشتاور اتصالات کنترل‌شده باشد؛ در غیر این صورت، توزیع جریان نامتوازن می‌شود و یک شاخه زودتر دچار افت کارایی خواهد شد. توصیهٔ عملی این هاب: برای هر رشتهٔ DC «برگهٔ محاسبات» بسازید که شامل بار نامی، پروفایل مصرف، دما، افت ولتاژ مسیر، مدل دی‌ریتینگ، نمودار Runtime و حاشیهٔ اطمینان باشد.
در پروژه‌های حساس، Redundancy (مثل N+1) را به مدل اضافه کنید تا بدانید حذف یک شاخه چه اثری بر Runtime دارد. برای رک‌ها و کابینت‌های فشرده، محدودیت‌های مکانیکی نیز باید وارد تصمیم شود؛ گاهی انتخاب ماژول‌های با ارتفاع کمتر یا استفاده از ۲V سلولی در پیکربندی صنعتی، توازن بهتری میان دسترسی و بالانس فراهم می‌کند. در نهایت، گزارش سایزینگ باید با «فرضیات شفاف» و «فرمول‌های قابل ردیابی» منتشر شود تا در ممیزی بعدی و فاز نگهداشت، مرجع مشترک تیم‌ها باشد. این هاب با چک‌لیست‌ها، الگوهای محاسبه و مثال‌های عددی، همین مسیر مستند و تکرارپذیر را برای شما فراهم می‌کند.